Fatih Özatay’ın bugünkü yazısı
Geçen hafta kaldığım yerden devam edeyim. O yazının özü şuydu: 2001 krizi sonrasındaki beş-altı yıllık dönemde ekonomik temelleri sağlamlaştırmak için çok doğru adımlar atıldı. Maliye politikası düzgün bir şekilde yürütüldü. Para politikası enflasyona odaklandı. Bankacılık sektörünü sağlamlaştırmak üzere bir dizi reform yapıldı. İstikrarı sağlamaya yönelik bu politikaların dışında, ekonominin sorunlu alanlarında önemli reformlar gerçekleştirildi. Dış politikada ne komşularla ilişkilerde önemli bir sorun yaşandı ne de süper güçlerle. Avrupa Birliği ile işler yolunda gitti ve katılımı kolaylaştıracak bir dizi reform yapıldı. 2002’nin ikinci yarısında yurtta büyük bir siyasi şok gerçekleşti (koalisyon hükümetinin ortağı MHP erken seçim istedi). Yetmedi bir de yanı başımızda savaş başladı; ABD ve İngiltere Irak’a girdiler. Bu denli büyük dış ve iç olumsuz şoklar döviz kurunu sıçrattı ve piyasa faizini yükseltti. Buna karşın Merkez Bankası faizini artırmadı; artırmak bir tarafa iki kez düşürdü. Merkez Bankası o dönemde bunu yapabildi; çünkü arka planda çok güçlü bir ekonomik program vardı. İktidar değişse bile bu programın sürdürülmesinden başka bir çare olmadığını görüyordu ve eninde sonunda piyasadaki gelişmelerin ekonomik temellerle uyumlu bir hale geleceğini düşünüyordu.
Şimdi aynı dönemde bir başka büyük olumsuz şok karşısında Merkez Bankası’nın ne yaptığına ilişkin bir örnek daha vereyim. 2004 yılının başlarından itibaren ABD Merkez Bankası’nın (FED) beklenenden daha fazla faiz yükselteceği algısı tüm gelişmekte olan ekonomileri vurdu.
Hocam o biraz sıkar.