Öyle böyle değil, nerede ise tam tamına on beş yılı geride bıraktık ama görünen o ki eski günleri arar olduk!
Evet, ülkenin çehresi çok değişti ama bu görselliğin altında, sosyal, ekonomik, yasal ve toplumsal ne bedeller ödendi? Bunu asla sorgulamadık ve halada, aklıselim ile oturup, düşünmüyor, ortak bir çıkış yolu aramayı beceremiyoruz.
Çünkü sorunları halının ve paspasların altına süpürüp, gözümüzden uzak tutmaktan öyle mutlu olduk ki bir an gelip, bu biriken toz, toprağın altına boğulacağımızı hiç hesaba katmadık!
Yabancı şöyle, onlar böyle, bunlar var ya bunlar(!) diyerek hep kendi hatalarımızı görmezden gelmekle kalmadık, hem bu söylemlere inandık hem de aynı hataları, son üç ekonomik krizde de sürdürdük. Aynı zamanda petrol fiyat düşüşleri ile artan döviz bolluğu dönemlerinde ise yanlışlarımızı devam ettirip, fırsatları heba ettik…
Sattık, borçlandık günümüzü gün ettik!
Şimdi kış geldi kapıya dayandı, biz kazma, kürek arama derdine düştük…
Çözüm diye gele, gele yeni anayasa ve başkanlık olarak önümüze kondu!
Acaba bu çözüm mü yoksa beklenen ve başka bir çıkış yolu kalmayan bir erken seçim seçeneğini ortadan kaldırmak için, alelacele önümüze konan bir oyalamaca mıdır? Toplum olarak bunu çok iyi anlamaz ve göremezsek, gene ne ülke sorunlarına nede ekonominin düştüğü bu duruma bir merhem olamayacağıdır…
Sorunun nedeninin temelinde, hiç şüphesiz seçilen yöneticiler kadar, onları seçenlerde birinci derece de sorumludurlar…
Körü körüne taraftarlık ve inatlaşma asla demokrasi ile uzlaşamaz…
Demokrasi ile uzlaşmayan bir ortamda ise ilk önce ekonomi hastalanır!
Yeni anayasa ya da başkanlık ve bir referandum yerine, yapılacak bir genel seçim çok daha fazla toplumsal barışa ve ekonomik ortama katkı yapacaktır.
Siyasetçinin seçim kaybetmekten korktuğu ortamda, demokrasinin çözüm üretmesi mümkün olamaz.
Evrensel uzlaşma yerine, bir birimize laf anlatarak ve gene Ahmet’in sattığı dövizi, Mehmet’in alması ile de, ne ülkeyi nede ekonomiyi düze çıkarabiliriz.
